Küreselleşme ve Dilde Yozlaşma

Evet, vahşi kapitalizmin sihirli cümlesi “Küreselleşme” piyasaya sosyal medya diye bir oyuncak sürdü.

Herkes bu oyuncakla adeta çocuklaştı.

Hereksin elinde akıllı telefonlar.

Herkes akıllı telefonlardan oyun oynuyor.

Uygulamalar indiriyor.

Birbirleri ile mesajlaşıyor.

En mahrem anlar, sosyal medya araçlarından paylaşılıyor.

Küreselleşme, Sosyal Medya her şeyi yozlaştırıyor.

Dilimizi de yozlaştırdı.

Hatta, sosyal medya jargonu oluştu.

Tweet, retweet etmek, e-mail, post, mention etmek, selfie çekmek, snap’lemek, profil ayarlamak, paylaşım yapmak, repost, hikâye atmak, yayına almak, hashtag, emoji ve daha fazlası günlük hayatımıza hızlıca yerleşti.

Kısaltmalar arttı.

Slm, nbr, kib gibi,

Dil yozlaşması sadece sosyal medyada değil hayatın her alanında kendini gösteriyor.

Bakın, nelerimizi kaybettik. Küreselleşme bizi nelerden uzak bıraktı.

Evden ayrılırken geride kalanlara
“Allah’a ısmarladık”,
“Allah’a emanet olun” derdik;

Şimdi “haydi ben kaçtım”,
“bay bay”,
“hadi öptüm!” der olduk.

• İşe gidenlere
“Allah işini rast getirsin” derdik;
Şimdi “bol kazançlar!” der olduk.

• Şaşırdığımızda “SübhânAllah” derdik
Şimdi “vaaavvv” der olduk.

• Sevindiğimizde “elhamdülillah” derdik
Şimdi “olleeeyyy” der olduk.

• Kızınca “HasbünAllah” derdik;
Şimdi küfür eder olduk.

• Başımıza bir musibet geldiğinde
“Allah’ın dediği olur”,
“innâ lillâhi ve innâ ileyhi râciûn [biz Allah’tan geldik, yine O’na döneceğiz]” derdik;

Şimdi “hay aksi”
“bu da nereden çıktı”,
“bittim”, “mahvoldum” der olduk.

• Bize iyilik yapana “Allah razı olsun”,
“Allah ne muradın varsa versin!” diye dua ederdik; şimdi “sağol” bile demiyoruz.

• Bir işle uğraşanlara
“Allah kolaylık versin!” derdik;
Şimdi “kolay gelsin!” der olduk.

• Yeni evlenenlere
“Allah bir yastıkta kocatsın” derdik; şimdi “mutluluklar” der olduk.

• Sınava girecek olanlara
“Allah zihin açıklığı versin” diye dua edilirdi; şimdilerde “başarılar” deniliyor.

• Geleceğe dair planlar yapılırken
“inşaAllah”,
“Allah izin verirse”,
“Allah kısmet ederse” derdik;

Şimdiler de sanki gelecek bizim elimizdeymiş gibi fütursuzca konuşur olduk veya
“umarım”,
“tahminim o ki” gibi ne idüğü belirsiz ifadeler kullanır olduk.

• Günah işlediğini gördüğümüz kimselere
“Allah ıslah etsin”,
“Allah affetsin”, “Allah hidayet etsin” derdik;

Şimdi lanet okur olduk.

• Kötü bir şeyden bahsederken
“Allah korusun”,
“Allah esirgesin” derdik;

Şimdilerde “kapa şu şom ağzını” der olduk.

Özetle, Allah’ı hayatımızdan çıkarmaya çalışanlara yem olduk.

Sözlerimizden
“Allah” kelimesinin çekilmesi, bir zaman sonra hayatımızdan da bereketin kaybolmasına yol açtı.

Bu durum artık mümince düşünmediğimizi, hayata Müslümanca değil, seküler bir mantıkla baktığımızı ele veriyor.

Şimdilerde mutluluğu

“Allah’tan başka şeylerde” arar olduk, ama beyhude!
Ne diyelim?
“Allah sonumuzu hayretsin!”

Son sözüm şu ki,
“Kendinize iyi bakın” değil;
“Allah’a emanet olun!” (Alıntıdır)