Garibindir ânı hoş tut efendim işte biz gittik

Gönül derler ser-i kûyunda bir divânemiz kaldı Hayalî

Ne yerden kârubân-ı gam göçer olsa konar bende

Belâ rahında şimdi bir muayyen menzil oldum ben

Şeyh Esat Erbilî

“İman bir şevk olan zamanlar geçti” diyordu ya Yahya Kemal, Muhsin Yazıcıoğlu’nun ebediyet yurduna “azm-i sefer” etmesi bize gösterdi ki sadece “iman”ın şevk olduğu zamanlar değil meğer bizatihi “şevk”in de devri geçmiş...

31 Mart 2009 Salı günü Ankara’da TBMM - Kocatepe Camii - Taceddin Dergâhı ekseninde yaşanan “şehrâyin” aslında yalnızca bir cenaze merasimi değil tam bir “şevk çağlayanı” idi ve biz meğer şevkin böyle çağladığı zamanları ne kadar da unutmuşuz. O kadar unutmuşuz ki hatırlamamız için böylesine büyük bir kaybın olması lazımmış. Hani derler ya “entel kentsoylular”, “bizi düzeltse düzeltse sahici bir karamsarlık düzeltir” diye. Entelleştiğimizden mi yoksa artık “kentsoylu(!)” olmaya başladığımızdan mıdır nedir tam olarak değilse bile sanki “öyle” oldu. Belki düzelmedik ama oldukça mühim “ruh salınımları” yaşadık. Hatıraların durağında durduk, düşündük, unuttuğumuz pek çok şeyi zihnimizde gözden geçirdik, ince eledik sık dokuduk, üzüldük, sevindik, hayıflandık,  hatırladık ve yeniden yaşadık.

Özellikle gençliğini 70’li yıllarda yaşayanlar, o günlerin yani Muhsin Yazıcıoğlu’nu Muhsin Başkan yapan günlerin “şevki”ni yeniden yaşadılar. Hatta “yeniden” denemeyecek kadar yoğun, derin, ağır, ağır ağır, dağlar kadar ağır, melül mahzun... Yaşadılar...

Pek çoğu birbirlerini yıllardır görmüyorlardı... Görüştüler... Görüşme sebebinin ağırlığı bütün ömürlerini bir bohça gibi önlerine bıraktı ve elbette kendisi hafifleyerek “uçmağa vardı”. Onlar o bohçayı iç yükleri olarak yıllardır zaten taşıdıklarını belki kaçıncı defa fark ettiler ve yeniden “gönül dağına göç” etmeye karar verdiler. Bu kararın gölgesinde Türkiye’nin her tarafından geldiler ve Başkanlarını uğurladılar. Aslında gençliklerini uğurladılar. Artık nerdeyse tamamı 50’li yaşların “baharı”ndalar ve hepsinin damağında bir türlü söyleyemedikleri türkünün tadı var. Ve elbette ölmeden evvel belki bir gün söyleyebilmek iştiyakı, hasreti ve hüznü...

Onlar hiç yaşlanmadılar ve muhtemelen de yaşlanmayacaklar... Çünkü onlar sadece 70’li yılları yaşadılar... Ömürlerinin sair zamanları o yılların dipnotu veya şerhinden ibaret...   

Bugün yaşı kırkın altında olanlar için ise “o efsanevî 70’li yıllar” sanki kabl-et tarih... Ayrıca kimsenin de ilgi sahasında değil... İlgilenenler için de doğru bilgi yok denecek kadar az. Sadece sol cenahtan yazılan çok az malzeme... Eser demeye dilim varmıyor, “yazılı malzeme”... Ve bazı kasıtlı belgeseller, darbe dönemi, “blue book” tarzı dokümanlar ve elbette aslında onlardan pek de farkı olmayan bazı televizyon dizileri...

Bilhassa bu televizyon dizileri “yeni nesil” üzerinde tesirli olmuştur. Bir yanda, elbette yurtsever, devrimci, güzel, cici kızlar, melankolik, her zaman ağlamaklı ve “acayip” hoşgörülü anneler, babalar, pırıl pırıl besili delikanlılar ve öte yanda acımasız polisler, polisle işbirliği yapan “yabanıl”, sanki annesiz, babasız, sevgisiz, sevgilisiz “faşo”lar...

Esasında yetmişli yıllar bu memleketin en hayali yıllarıydı ve bu yüzden gerçeğe en yakın yıllardı. Çünkü aslında “gerçekten” daha hayali bir şey yok ki. Yetmişli yıllar hayalle gerçeğin birleştiği bir noktada yaşandığı için dikkate değer. O yüzden hâlâ birileri tarafından yaşanmaya devam ediyor. O yüzden Muhsin Başkan’ın hakka yürüyüşüne yüz binlerce kişi eşlik etti. Kalabalık sanki birisini uğurlar gibi değil de bir şeyleri arar gibiydi. Hemen her sınıftan, mezhepten, meşrepten insanlar belki biraz da hiç kimseye hiçbir sorumluluk yüklemeyecek bir hareket yapıyor olmanın rahatlığıyla hüzünlendiler. Bu bir samimiyet miydi yoksa çok derinlerden gelen gizli bir “riya”mıydı ancak erbabı anlayabilir.

Ancak bir şey çok aşikârdı; o kalabalık Muhsin Başkan’a (ve nesline) sağlığında göstermediği bir ilgi gösteriyordu. Kim bilir belki de sağlığında bu ilgi gösterilse idi o ilginin bir de sorumluluğu olacaktı. Oysa şimdi sadece bir “ölü”ye gösterilen bir “son vazife” vardı. Bu gösteri,  hiç kimseye bir sorumluluk yüklemeyecekti. Çünkü “milletimiz” artık kendi sorumluluğunu hatırlatacak tercihlerden büyük bir özenle uzak duruyor sanki. Kendine kendi sorumluluğunu hatırlatacak insanlara ancak ölümlerinde sahip çıkıyor. Sağlıklarında sahip çıkmayı belki de riskli buluyor. Belki de bu risk bir ihtimal falan değil çok gerçek bir tehlike. Belki de bu insanları çek sevmekle birlikte onların misyonlarını gerçekleştirebilmek için henüz yetersiz görüyor. Ve belki de bu son husus doğruya en yakın “şık”tır... Kim bilir...

Muhsin Başkan, bütün bir Cumhuriyet döneminde bu memleketin ortaya koyduğu en sahih gelecek tasavvurlarının konuşulduğu yıllarda yaşadı. O yıllarda içinde bulunduğu siyasi hareketin gençlik kanadının liderliğini yaptı. Hareketin “gençlik kısmı”, ifade edemeseler de kendi duruşlarını hareketin siyasi tarafından ayrı görüyor veya görmek istiyordu. Muhsin Başkan bu ifade edilmeyen niyetin veya yaklaşımın adı konmasa da ete kemiğe bürünmüş haliydi... Bu haliyle de hem kendisine hem de gençlik hareketine uğruna ölecekleri bir misyon bahşediyordu. Ve ülkücü gençlik 12 Eylül’e yaklaşan günlerde aslında kendi misyonunu kendisi inşa etmeye başlamıştı.

İşte Muhsin Başkan bu yarım kalmış inşa faaliyetini temsil etmektedir. Bu anlamıyla Muhsin Başkan, kabul edilmeyen hayır dualarımızın temsilcisidir. Veya tekil olarak kendi şahsında kabul edilmiş halidir. Gerçekleşemeyen iyi niyetlerimizin mümessilidir.

12 Eylül sonrası siyasi hayatında dahi 12 Eylül öncesi hatıranın gölgesinde yaşamış ve o hatıranın devamı olarak kabul edilmiş ve her zaman öyle görülmüştür. Türk milleti “o gençlerin” 12 Eylül öncesi niyetlerini bildiği ve anladığı için o niyetin bir hüsnüniyet olduğunu bugün de tasdik etti. Ne var ki gerçekleşmesi için de dün destek vermedi, bugün de vermiyor; sanki bu gün de bazı şeyleri imkânsız görüyor. Ve bu gençleri kim bilir, belki de, “harcamak” istemiyor. Lakin “bu millet”, Muhsin Başkan ve arkadaşlarının 12 Eylül öncesinde de, 12 Eylül sonrasında da “teklif”lerini değil “itiraz”larını seviyordu; tekliflerini sanki hiçbir zaman “can kulağı”yla dinlemedi.

Oysa Muhsin Başkan ve arkadaşları, kendilerine teklif veya itirazların dışında apayrı bir bölgede istisnai bir âlem inşa edilen bahtiyar muzdariplerdi. O âlemi onlar -kimse kızmasın- “kısmen” yaşadılar ve kimseye tam olarak anlatma fırsatı bulamadan kendileri dahi bulup bulup kaybettiler. Ne var ki, onlar zaman zaman kaybetseler de netice olarak bulanlardandır... Çünkü onlar hep bir akdi ve misakı taze tutma peşindedirler; Efendimizin haber verdiği akdi ve misakı... Peygamber-i Ekber, bir gün ashabı ile otururken yağmur yağmaya başlayınca mübarek başını açıyor. Ashabı sebebini sorduğunda yağmur damlalarını kastederek “Onun Allah ile akdi ve misakı benimkinden taze” buyuruyor.

12 Eylül öncesini yaşayanlar “yağmur”dan çok “çamur”u hatırlayacaklardır. Onca çamura rağmen birilerinin yağmur olma gayreti içinde olduğunu da elbette unutmamışlardır. Milletimiz yağmura rahmet adını da vermiştir. 31 MART 2009 Ankara’sı gösterdi ki, bu memlekette “rahmet” hiç eksik olmayacak. Muhsin Başkan gibi “ahd-i misak” sahibi “alperenler” olduğu müddetçe yağmur gibi rahmet yağacaktır. Allah rahmet eylesin.